આજની આ post મિત્ર રાકેશ પટેલ ના એક WhatsApp સંદેશ માંથી સાભાર:

(પોષ્ટ સમર્પિત છે વ્હાલા શિક્ષકો તેમજ માતા-પિતાઓ માટે). ચાલો એક વ્યક્તિનો પરીચય તમને કરાવીએ, જેમનું નામ છે – Mark Rober.

તેઓ એક ઇજનેર છે સાથેસાથે ખુબજ લોકપ્રિય અમેરિકન YouTuber પણ છે. તેઓ પોતાની ચેનલ ઉપર ઘણી શોધ તેમજ Engineering વિષે માહિતગાર કરે છે.

The Super Mario Effect: tricking your brain into learning more | Mark Rober | TEDxPenn

તેમણે 2017 માં એક mobile game બનાવી. જેમાં એક ગાડીને તેના ગંતવ્ય સ્થાન સુધી પહોંચાડવાની હોય છે, માર્ગમાં અવરોધરૂપે થોડાં block મૂકવામાં આવ્યાં.

Game simple હતી અને લાખોની સંખ્યામાં તેમના subscribers હોવાના કારણે લોકોએ game રમવાની શરૂ પણ કરી દીધી. તે gameના 200 point હતાં. પરંતુ!! તેમણે પોતાની gameની બે આવૃત્તિ (version) રાખી. પ્રથમ આવૃત્તિમાં વિકલ્પ એવો હતો કે જો તમે ગાડીને તેના ગંતવ્ય સ્થાન (ending point) સુધી ન પહોંચાડી શક્યાં, તો screen ઉપર message આવશે કે તમે ફરી કોશિશ કરો. આ અંતર્ગત તમારા કોઇપણ point કપાશે નહીં. પરંતુ!! બીજી આવૃત્તિમાં સરખી સ્થિતિ માટે એવી જાહેરાત કરવામાં આવી કે, જો તમે ગંતવ્ય સ્થાન સુધી નહીં પહોંચો તો તમારા પાંચ point કપાઇ જશે.

ઘણાં દિવસોના વિશ્લેષણ બાદ તેમને ખુબ આશ્ચર્યજનક પરિણામ મળ્યાં. આ પરિણામને તેમણે online share કર્યાં.

અને જણાવ્યું કે આ point કે જેનો કોઇ મતલબ જ ન હતો, physically તેમને કોઇપણ પ્રકારનું નુકસાન નથી થઇ રહ્યું છતાં તે pointના કપાવાથી લોકો પરેશાની અનુભવી રહ્યાં હતાં. તેમની શીખવાની ક્ષમતા (learning capability) માં તફાવત જોવા મળ્યો. ફરીથી રમવાના પ્રયત્નને લોકો ટાળી રહ્યાં હતાં.

હવે આવીએ મુખ્ય મુદ્દા ઉપર. જ્યારે એક નાનું બાળક ચાલવાનો પ્રયત્ન કરે છે, એક બે પગલાં ચાલ્યા બાદ પડી જાય છે ત્યારે આપણું વલણ કેવું હોય છે? શું આપણે તેને કોઇપણ પ્રકારની સજા આપીએ છીએ? નહીં, ઉલ્ટું તેનો જુસ્સો વધારીએ છીએ અને તે વધુમાં વધુ પગલાં ચાલતું રહે છે. કેમ? કેમકે તેને ખબર છે કે તેને નિષ્ફળતા બાબતે કોઇ સજા મળવાની નથી. માટે તે નિર્ભિક બની પોતાના પ્રયત્ન કરતું રહે છે….પરંતુ!! જ્યારે તે જ બાળક થોડું મોટું થઇને learning mode માં પ્રવેશે છે, ત્યારે આપણે તેની નાની અમથી ભૂલ ઉપર સજા આપવાનું શરૂ કરીએ છીએ. ધીમેધીમે તેના મગજમાં નિષ્ફળતાનો ડર જગ્યા રોકવા માંડે છે અને હાલની reseach કહે છે કે આવું કરવાથી બાળકોના success rate માં ઘટાડો થાય છે.

આ સઘળી પ્રોસેસને Super Mario Effect કહે છે. કેમકે તેનો સંબંધ એક video game સાથે છે જેને Super Mario કહે છે

ઘણાએ આ game રમી જ હશે. આ game પણ સિમ્પલ જ છે. જેમાં અનેક અડચણો માર્ગમાં આવતી રહે છે પરંતુ નિષ્ફળતા ઉપર સજા નથી, ઉલ્ટું હર નિષ્ફળ પ્રયત્ન બાદ આપણે યાદ રાખતા જઇએ છીએ કે અમુક-અમુક જગ્યાએ કેવી અડચણો છે. તો આ વિચારવા જેવી વાત છે કે, gameમાં આપણી philosophy બિલકુલ અલગ હોય છે. તેમાં આપણે નિષ્ફળતાને ખોટી નથી સમજતા પરંતુ જેવા આપણે સંતાનોના ભણતર તરફ વળીએ ત્યારે નિષ્ફળતાને ખોટી સમજવા માંડીએ છીએ.

બાળકોને ચેલેન્જ આપવું ખુબ જરૂરી છે પરંતુ સાથેસાથે તેમને support પણ કરવો જોઇએ. તમને એક વ્યક્તિનો પરિચય કરાવીએ જેમનું નામ છે James Nottingham. જેઓ એક પ્રખ્યાત શિક્ષક પણ છે, સલાહકાર પણ છે, લેખક પણ છે. તેમણે 11 પુસ્તકો લખ્યા છે પરંતુ તેમને ખ્યાતિ પ્રાપ્ત થઇ તેમના પુસ્તક Learning Pit દ્વારા. તેઓ કહે છે કે જ્યારે તમે કોઇ નવી વસ્તુ શીખો છો ત્યારે, સૌપ્રથમ તમે તમારા comfort zone માંથી બહાર નીકળો છો, તમારૂં mindset બદલો છો. એ સમયે તમે એક ખાડામાં પડો છો (જુઓ મુખ્ય ઇમેજ) કેમકે તમે મુખ્ય પ્રવાહની વિરૂધ્ધ જઇ રહ્યાં છો.

તમે મૂંઝવણમાં હશો, લાચાર હશો પરંતુ આ વસ્તુ તમારે વેઠવી પડશે, સહન કરવી પડશે. પછી એક સમય એવો આવશે કે તમને ધીમેધીમે વાસ્તવિકતાની પરખ થવા માંડશે. મતલબ પહેલાં confusion પછી clarity. આજ વસ્તુ બાળકો ઉપર પણ લાગુ પડે છે. નાની-નાની વસ્તુમાં તેમની પડખે ન ઉભા રહો, અમુક વસ્તુમાં તેમને સંઘર્ષ કરવા દો, તેમને નિષ્ફળતાનો સ્વાદ ચાખવા દો. નિષ્ફળતા ઉપર તેમને negative marks ન આપો બલ્કે પ્રોત્સાહિત કરો. આનાથી થશે એવું કે બાળક જાતે મહેનત કરી શીખશે અને મુખ્ય ઇમેજમાં દર્શાવ્યા મુજબ pit એટલેકે ખાડો ધીમેધીમે ભરાતો જશે.

અંતે એક મહત્વપૂર્ણ વાત…સફળતા કે નિષ્ફળતાનો શ્રેય ક્યારેય બાળકને ન આપો બલ્કે process (પ્રક્રિયા) ને આપો. જેમકે…બાળકના સારા marks આવ્યા તો, તેના વખાણ ન કરતા તેની process એટલેકે મહેનતના વખાણ કરો (જેમકે તેં મહેનત ખુબ કરી માટે સારા marks આવ્યાં). બિલકુલ એજ રીતે નિષ્ફળતા ઉપર પણ તેની process ની ટીકા કરો (જેમકે તેં મહેનત ઓછી કરી માટે ઓછા marks આવ્યાં), વ્યક્તિની ટીકા નહીં કરો. આનાથી થશે એવુ કે બાળકને એક બાહેંધરી રહેશે કે, જો હું હજી પણ મહેનત કરું તો કંઇક કરી શકું છું.

(Image source Internet)
(મિત્રો સાથેનો સત્સંગ)

શબ્દો સુઝયાં રસ્તામાં,
ગીત લખાયું અમસ્તામાં!

શાળા છૂટયાના સમે,
બહાર નિકળીએ અમે,

પપ્પા આવે ‘તેડવા’,
હું દઉં ના તેડવા,

રાખીને કેવી ઝડપ,
દોડું હું મમ્મી તરફ!

નિશાળથી ફરતાં પરત,
નાખીને દફતર તરત,

ડગલે-ડગલાં માપીને,
નજરો રસ્તે ચાંપીને,

હાથ ખભા પર ગોઠવી,
પપ્પા માંડે ગોઠડી!

Little chat with little Kirshna on the way back from school

A friend sent me a link to the story long time ago.​ I seriously liked it so much, I decided to translate it in to at least two languages I know – Guajrati and Hindi. Here is my (this) life’s first attempt in translating.

Read the original at The Egg ~ Andy Weir

~~~

તું મર્યો ત્યારે તારા ઘરે પાછો આવતાં રસ્તા માં જ હતો.
ગાડી ને અકસ્માત થયો હતો.
કંઈ ખાસ નહિ પણ જીવલેણ તો ખરો જ. તારી પાછળ તું એક પત્ની અને બે બાળકોને મૂકી ગયો છે. તારું મોત દુ:ખરહિત થયું. એકસો આઠ નાં માણસોએ તને બચાવવાની પૂરો પ્રયત્ન કર્યો, પણ કોઈ ફાયદો ના થયો! તારું શરીર એટલું બધું વીંખાઈ ગયું હતું કે મારું માને તો આ સારું જ થયું.
અને ત્યારે જ તું મને મળ્યો.
“હેં?… શું થયું?” તેં પૂછ્યું ” હું ક્યાં છું?”
“તું મરી ગયો,” મેં કહ્યું, હકીકતભાવે. હવે શબ્દો ચોરવાનો કોઈ અર્થ નહોતો.
“એક ટ્રક હતો અને એ સરકવા માંડ્યો હતો ….”
“એ હા” મેં કહ્યું.
“હું…. હું મરી ગયો?”
“હા. …પણ બહુ ખોટું ના લગાડ…બધા મરે છે,” મેં કહ્યું.
તેં આસપાસ નજર ફેરવી. બધે નાસ્તિત્વ હતું. બસ તું અને હું. “આ વળી કઈ જગ્યા છે?” તેં પૂછ્યું. “આ​ મોત પછીની દુનિયા છે?”
“લગભગ” મેં કહ્યું.
“તમે ભગવાન છો?” તેં પૂછ્યું.
“હા,” મેં કહ્યું “હું ભગવાન છું”
“મારા છોકરાં… મારી પત્ની,”
“તેમનું શું છે?”
“એ બરાબર તો હશે ને?”
“આ મને ગમ્યું,” મેં કહ્યું “તું હજી હમણાં જ મર્યો છે અને તને તારા ઘરવાળાંની ફિકર છે. ખરેખર સારી વાત છે.”
તેં દિલચસ્પીથી મારી સામે જોયું.
તને હું ભગવાન જેવો નહિ લાગ્યો હોઉં. હું કદાચ કોઈ માણસ જેવો જ લાગ્યો હોઈશ. કદાચ કોઈ સ્ત્રી જેવો. કોઈ વિચિત્ર અધિકારી જેવું કદાચ. ભગવાન કરતા વધારે કોઈ માસ્તર જેવો.
“જો, બહુ ચિંતા ના કર!” મેં કહ્યું, “એ બધા બરાબર રહેશે. તારા છોકરાં તને ​​બધી રીતે પૂરો માનીને યાદ રાખશે. તારું માન ઘટવા જેટલો સમય એમને તારી સાથે નથી મળ્યો. તારી પત્ની દેખાડો કરવા રોશે પણ મનોમન રાહત અનુભવશે. ​​સાચું કહું તો તમારો સંસાર તૂટવાની અણી પર હતો. કંઈ સારું હોય તો બસ એ કે એવી રાહત અનુભવવાની એને શરમ આવશે.”
“અચ્છા,” તેં કહ્યું, “તો હવે આગળ શું થશે? હું સ્વર્ગમાં કે નર્કમાં કે એવું ક્યાંક જઈશ?”
“ક્યાંય નહી”, મેં કહ્યું “તું ફરી જન્મીશ.”
“ઓ!”, તેં કહ્યું, “તો તો પેલા હિંદુઓ સાચા જ હતા.”
“બધા ધર્મો પોતપોતાની રીતે સાચા જ હોય છે”, મેં કહ્યું, “ચાલ મારી સાથે”
તેં એ ખાલીપામાં મારી સાથે લાંબા ડગલાં ભરવા માંડ્યા. “ક્યાં જઈએ છીએ આપણે?”
“આમ તો ક્યાંય નહિ”, “મેં કહ્યું. “વાતો ચાલતાં-ચાલતાં કરવી સારી.”
“તો પછી, આ બધા નો અર્થ શું?”, તેં પૂછ્યું, “જયારે હું ફરી જન્મીશ ત્યારે કોરી પાટી ​​હોઈશ, બરાબર? નાનું બચ્ચું. આ જન્મમાં મારું બધું કર્યું-કારવ્યું-જોયું-જાણ્યું એનું કંઈ નહિ.”
“સાવ એમ નથી!” મેં કહ્યું, “તારી અંદર તારા બધા આગલાં જન્મોનાં અનુભવો અને શાણપણ છે. તને બસ અત્યારે એ બધું યાદ નથી.”
હું અટક્યો અને તારા ખભા પકડ્યા, “તારો આત્મા તું વિચારી ના શકે એટલો ભવ્ય,સુંદર અને પ્રચંડ છે. માણસનું મન તું ખરેખર જે છે તેનો અંશમાત્ર સંઘરી શકે છે, જેમ કે પાણી ગરમ છે કે ઠંડુ તે જાણવા પ્યાલામાં આંગળી ડબોળી હોય. શરીરનો એક નાનો ભાગ એ વાસણમાં મુકો અને જયારે બહાર કાઢો ત્યારે તેના બધા અનુભવો મેળવી લો.”
“માણસના શરીરમાં તું પાછલાં 48 વર્ષ રહ્યો છે, એટલે હજુ તો તેં તારી પોતાની અમાપ ચેતનાનો અંદાજો જ નથી કાઢ્યો. આપણે બંને ​​ઠીકઠીક લાંબો સમય સાથે રહીએ તો તને એ બધું યાદ આવવા માંડે. પણ દરેક બે જન્મ વચ્ચે એ બધું કરવાનો કોઈ અર્થ નથી.”
“તો પછી, મારા કેટલા જન્મો થયા છે?”
“અરે ઘણાં બધા! બહુ બધા. અને એય ​વળી બધા જુદાજુદા પ્રકારના.”, મેં કહ્યું, “આ વખતે તું ચીન ના એક ખેતમજુરને ત્યાં દીકરી બનીશ. ઈસુના 540 વર્ષ પહેલાં.”
“અરે પણ?” તું બબડ્યો “તમે મને ભૂતકાળમાં પાછો મોકલવાનાં?”
“એક રીતે બરાબર! સમય, જે તું જાણે છે, તે માત્ર તારી દુનિયામાં છે. અમારે ત્યાં બધું જુદું જ ચાલે છે.”
“તમે ક્યાંથી છો?” તેં કહ્યું.
“અરે હા!”, મેં સમજાવ્યું “હું ક્યાંકથી છું. ક્યાંક બીજેથી. અને મારા જેવા બીજા ઘણા છે. મને ખબર છે કે તારે એ જાણવું છે કે ત્યાં કેવું છે, પણ ખરું કહું? તને નહીં સમજાય.”
“અચ્છા,” તેં થોડું નિરાશ થઈને કહ્યું.”પણ, સાંભળો, જો મારો કોઈપણ સમયે બીજી જગ્યાએ ફરી જનમ થતો હોય તો હું મારી પોતાની સાથે ​કદીક તો સામસામેય થઇ જતો હોઈશ.”
“ખરેખર, ઘણીવાર એવુંય બને છે. બંને બસ પોતપોતાની જિંદગીમાં ગૂંચવાયેલા હોવાથી એવી ખબરેય નથી પડતી કે આવું ​​થઇ રહ્યું છે.”
“તો, આ બધાનો અર્થ શું છે?”
“ખરેખર?”, મેં પૂછ્યું “ખરેખર? તું મને જીવનનો અર્થ પૂછે છે? આ થોડું બિબાંઢાળ નથી?”
“​હોય ભલે, આ સવાલ બરાબર છે”, તું અડીખમ રહ્યો.
મેં તારી આંખો માં જોયું, “જીવનનો અર્થ, એકમાત્ર કારણ જેથી મેં આ આખેઆખી સૃષ્ટિ રચી, તે છે, તારો વિકાસ.”
“માનવજાત ને? તમે અમારો વિકાસ કરવા માગો છો?”
“ના, ખાલી તું! મેં આખી દુનિયા માત્ર તારા માટે બનાવી. દરેક ભવે તું વિકસે અને એક વધુ મોટી અને મહાન વિચારશક્તિ બને.”
“ખાલી હું? અને બીજાંબધાંનું શું?”
“બીજું કોઈ જ નથી,” મેં કહ્યું “આ બ્રહ્માંડ માં માત્ર તું ને હું છીએ.”
તું ખાલી મને મારી સામે તાકી રહ્યો. “પણ ધરતી પરના બીજા લોકો…”
“એ બધાંય એક તું જ. બધાં તારા અવતાર.”
“હેં? હું જ એ દરેક છું!?”
“હવે તને સમજાય છે,” તારી પીઠ અભિનંદનભેર થપથપાવીને મેં કહ્યું.
“હું પોતે એ દરેક માણસ છું જે કદીયે જીવ્યો?”
“…કે કદીયે જીવશે, હા.”
“હું અબ્રાહમ લિંકન છું?”
“ને તું જ જૉન વિલ્કીસ બૂથ, લિંકન ને મારનાર પણ.” મેં ઉમેર્યું.
“હું હિટલર?”, તેં આઘાતભેર પૂછ્યું.
“અને એ લાખો લોકો જેમને હિટલરે માર્યા.”
“હું ઈસુ છું?”
“અને તું ઈસુ નો દરેક અનુયાયી પણ છે.”
તું અવાક થઇ ગયો.
“જયારે પણ તેં કોઈને રંજાડ્યો,” મેં કહ્યું “ત્યારે તું પોતાને રંજાડતો હતો. ભલાઈનું તારું દરેક કામ તેં તને ખુદને પોતાને કર્યું છે. કોઈ પણ માણસ વડે ક્યારેય પણ અનુભવાયેલી સુખ અને દુઃખ​ની દરેક ક્ષણ તેં અનુભવી છે, કે હવે પછી અનુભવીશ.”
તેં લાંબો સમય વિચાર્યું.
“પણ શા માટે?” તેં મને પૂછ્યું “આ બધું શા માટે?”
“કેમ કે એક દિવસ, તું મારા જેવો બની જઈશ. કારણ કે એ જ તું છે, તું મારો અંશ છે. તું મારુ સંતાન છે.”
“વાહ!” તેં શંકાશીલ મનથી કહ્યું,”હું ભગવાન છું એમ?”
“ના, હજી નહિ. તું ગર્ભ છે. હજી વિકસે છે. સમયની સીમાઓ પાર બધા માનવજન્મો જીવ્યા પછી તું જન્મવા લાયક વિકસ્યો હોઈશ.”
“તો આ આખું જગત,” તેં કહ્યું” માત્ર એક…”
“ઈંડું.” મેં જવાબ દીધો “હવે સમય થઇ ગયો છે તારા નવા જીવનની શરૂઆતનો.”
અને મેં તને તારા રસ્તે મોકલ્યો.

Yesterday, while talking with a friend Sunny Rathour, he pointed me towards Maslow’s hierarchy of needs, as he explained that; I was wondering about the close connection among that hierarchy, Indian Ashram Dharma and the Happiness Chemicals Simon Sinek once talks about. Anyone else thinks alike and sees the commonality? Any other concept of similar traits?

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Maslow%27s_hierarchy_of_needs
2. https://en.wikipedia.org/wiki/Vedic_ashram_system
3. http://www.consultantsmind.com/2014/12/22/happiness-chemicals/

જયારે તમારી નજર ભવિષ્ય પર વધારે હોય છે ત્યારે તમે યુવાન હોવ છો. જયારે તમારી નજર ભૂતકાળ તરફ વધારે હોય છે ત્યારે તમે ઘરડા હોવ છો. વૃદ્ધ (grown up) તો તમે કોઈ પણ ઉંમરે હોઈ શકો!

આવતીકાલે આ નોકરીનો છેલ્લો દિવસ છે. એક નવું પ્રકરણ ચાલુ થવામાં છે. વચગાળામાં અમુક ઇચ્છાઓ પૂરી કરી શકાય તેમ છે – એક છે મારો અંગ્રેજી blog. હાલ પૂરતી પસંદગી Google Plus Pages પર ઢોળવામાં આવી છે, પણ તમારા સૂચનો આવકાર્ય છે. સરનામું નોંધી લેશો –

…getting better!

https://plus.google.com/100568842134588650596

અરે આ તો સંપૂર્ણ દેશી સરનામાં જેવું લાગે છે!  “બીજો માળ, ભવ્ય કોમ્પ્લેક્ષ, પ્રેસ્ટીજ પાન પેલેસ ઉપર, પથ્થરિયા હનુમાનના દેરા પાછળ, સંસ્કૃતિબાગની બાજુમાં, આદર્શ કલાસીસની સામે…” ઈત્યાદી ઈત્યાદી! પણ મને લોકો Facebook કરતા Google પર વધારે શોધે ત્યાં સુધી આ ઠેકાણે, અને પેલા ઠેકાણે, બંને જગ્યાએ મળતા રહેશું!

Martin used to pass by this huge bungalow every day, and admired the well-designed main gate with drive through porch. For years it was his routine to walk by this home, at least twice a workday.

Once, he saw an old lady watering the flowers in front yard. He waved Hi, and she responded with a smile. The conversation went on. As she told, she was the mother of the owner, young Indian couple, recently moved from India. “Hmm, that’s why I now see that idol of Indian God at the entrance since last few weeks”, pondered Martin.
The next Saturday was sunny and Martin went out with his young son Matt for biking. Returning from a nearby public park, they saw the old lady again there, and Matt started talking to her.

Martin was surprised to know that they knew each other well since last few weeks and Matt liked the stories and sweets she had for him. “How come Liz never mentioned this to me?” asked Martin himself.

Now, the old lady requested them to come inside and meet his son and daughter in law. Martin did not expect this, partly because in years no neighbour had invited them to their home, and also because he felt a bit shy – he was renting a two bedroom apartment and here was an invitation for tea with a very rich family. The old lady felt the hesitation, and suggested instead to join for lunch on that Sunday noon. Martin was pleasantly impressed, and could not deny.

That Sunday, Martin had to get up earlier than a regular weekend. In fact, Liz woke up Martin with a reminder that Matt is excited to visit the Indian neighbours and see their new big gaming console.

Martin entered that gate for the first time. They were welcomed by the old lady as the crafted doors opened. Matt handed the flowers and chocolates over to her.

Martin was humbled to see the interior decoration of the home from inside. All the beautiful colours and shades, central seating area with entertainment system, a beautifully crafted mini-temple in western corner, a semi-curved staircase, where each step was a bookshelf, that lead to the library on Mezzanine floor and a large well-lit wallpaper of a big family – centred by a young couple with a huge smile. He was trying to understand how it related to the quote at the bottom of the picture- “If you don’t ask why you get happiness, you shouldn’t ask why you lose happiness!”

“Hi Martin, I am Aditya, how are you?” a soft but strong voice dipped in sweet welcoming smile, brought him back from chain of thoughts of admiration. “Hi Aditya, how are you?” replied Martin.

By that time, Matt had already occupied the freshly unveiled gaming console, with Liz and Aditya’s wife, in an attached ‘entertainment’ room which they both could see but not hear, because a full-sized sound-proof sliding glass wall let out only joy!

Martin liked the sweet-pungent smell of the hot cup of Masala tea served by Aditya’s mother, and he followed Aditya to the deck in the beautifully landscaped back yard with a swimming pool and a treehouse near a small playground area.

As he talked to Aditya about how he moved from England to Australia in search of better job and a beachside life, he found that Aditya moved from India as well for similar reasons. They connected well, despite of the age difference.

While enjoying a delicious and colourful platter of Indian food, they talked about their struggle, successes and failures in life. “Only if I did what Aditya did in my early days of struggle!” thought Martin.

Having spent more than good two hours, the family returned to home in the afternoon, Matt and Liz were happy and Liz was very appreciative of Archana, Aditya’s wife and also of Aditya’s mother. “So I am” he too added.

In the evening, he was reading a book, lent by Aditya and still was wondering – what I used to see only as a great gate of a just-another bungalow, turned out to be a dream home for a lovely-lovely family! What he used to see looking at the entrance was what the owner wanted any passer-by to see, but the whole picture was much bigger!

How in few minutes a perception was dwarfed by reality! And as suggested in the book, he started re-evaluating other perceptions where he could see his paradigms changing.

He got a whole new open mind now that thought beyond what he could see. He felt something new is beginning.

Inspired from and commented on a post on ReadGujarati at http://www.readgujarati.com/2012/10/01/omg-oh-my-god

OMG ચાર પાંચ વર્ષે theater માં જઇને જોવાની ઇચ્છા થાય તેવું movie છે. હજુ ગયા રવિવારે જ જોઇ આવ્યા (Greater Union Cinemas, Russell Street, Melbourne).

મગજ ખાલી કરી દે તેવી કચરાછાપ વાર્તાવિહિન movies કરતાં મન ભરીને વિચારવાન્ં મન થાય એવી સરસ પટકથા, ‘આવો’ વિષય મધ્યવર્તી હોવા છતાં પ્રેક્ષકો સિટિઓ મારે એવા સંવાદો માત્ર પૈસાવસૂલ કરતાં વિશેષ વળતર આપનાર OMG વધુ સફળ રહેશે.

1. ઈશ્વર પર કોઇને copyright નથી તે સાંભળતા જ આ જ OMG માં સતત ચાલતું રહેલું પાર્શ્વગીત “હરે રામ હરે કૃષ્ણ” યાદ આવ્યુ!
2. અજાણ્યા housemate, owner co-tenant, self-proclaimed consultant કાનજીને જ્યારે ‘કાનજી’ જ્યારે ઝુલો નાખે છે ત્યારે બન્ને અદાકારો જે ‘મિત્ર’ભાવ દર્શાવી જાણે છે તે આવતી જન્માષ્ટમિએ કે હિંડોળા વખતે કે રોજે રોજ શયન આરતિ પછી અંદરથી આવે તો કદાચ theater સાથે સાથે ભવસાગર નો ફેરો પણ ફળી જાય!

એકવાર ચકીબહેન ઘઉં નો દાણો લઈને વહેલા ઘેર આવી ગયા. બરાબર ભૂખ લાગી હતી! ચકાએ હમણાં જ mobile પર કહ્યું કે ચોખાનો દાણો લાવતા મને વાર લાગશે! એટલે ચકીબહેને google પર જોયું કે ખીચડી બનાવવી છે પણ મારી પાસે ચોખા ના હોય તો બીજી કેવી રીતે બનાવી શકું! હા આ 2011 ની કાલ્પનિક reality છે!

જયારે હું વડોદરા MSU ની boys hostel માં રહેતો હતો ત્યારે મારા room માં ક્યારેક ‘સખી’ હોય તો ક્યારેક ‘મખી’ હોય! Interesting લાગે તેવી આ વાતમાં સહેજે confuse ના થશો – હું મારા રાંધણ કળા ના પ્રયોગો ની વાત કરું છું કે જયારે હું ખીચડી બનાવતા શીખ્યો ત્યારે તેની બે flavours મને ફાવવા લાગી (ખાતા તો ફાવતી જ હતી, બનાવતા પણ ફાવવા લાગી!) એ બે એટલે સાદી ખીચડી (સ.ખી.) અને મસાલા ખીચડી (મ.ખી.)! ખબર પડી? આજે આ યાદ કરવાનું કારણ….?

તરલા દલાલ અને સંજીવ કપૂર નું પાકશાસ્ત્ર પુસ્તક સ્વરૂપે હવે ઠેર ઠેર મળે છે (અમે India થી import કર્યું છે!). પણ વાંચતા-વાંચતા રાંધતા-રાંધતા પાનું ફરી જાય તો Coolie (1983) માં અમિતાભ બચ્ચન સાથે “યોગ omelete” જેવી હાસ્યાસ્પદ દુર્ઘટનાઓ ઘટે છે તેવી થવાની શક્યતા છે! એ સમજયા પછી તમે રાંધતા શીખવા માટે youtube તરફ વળી જશો! video જોઇને મોઢામાં પાણી આવી જાય તેવી વાનગી ની recipes print કરીને cooking console નજીક રાખવા માટે તમારે જે તે વાનગીનું નામ google કરવું પડે. બસ, ત્યાં થોડો અવકાશ હતો સુધારાનો જે google પૂરવા પ્રયત્ન કરી રહ્યું છે. આજે Google એ પોતાના helping hand ને વધુ extend કરીને તમારા ‘taste ને અનુરૂપ’ service આપવાની દિશામાં એક વધુ પગલું ભર્યું છે  – હવે તે તમને રાંધવામાં પણ વધુ મદદ કરે છે!

આજે સવારે જ google blog પર વાંચ્યું કે હવે તમને વિશ્વભરની તમામ વાનગીઓ કે જેના માટે કોઈકે ક્યાંક કૈક net પર લખ્યું છે તે તેમાં રહેલ ingredients અને calories ની પસંદગી પ્રમાણે તમે google કરી શકશો! અને મેં તરતજ ‘અમારી’ (read bonus below) પ્યારી ખીચડી ને યાદ કરી. તમારા માટે મેં આ ખીચડી search કરી રાખી છે તે જોઈ જુઓ! અને પછી અહી comments માં તમારા recipe search ના અખતરા વિષે સ્વાદિષ્ટ વાતો કરીએ!

Bonus:

ગૃહલક્ષ્મી અન્નપૂર્ણા શ્રીમતીજી જયારે બે ત્રણ વાર પૂછે કે “આજે શું ખાવું છે?” ત્યારે હું બે standard જવાબ આપું છું – lunch ની વાત હોય તો “થોડી જલેબી અને પાતરા બનાવી દે, આજે દાળ-ભાત-શાક-રોટલી ખાવાની ઈચ્છા નથી!” અને dinner ની વાત હોય તો “ખીચડી“! (કારણ કે મને ખબર છે કે એને ખબર છે કે મને ખબર છે કે એણે શું બનાવવું તેનો માત્ર વિચાર નહિ પણ અડધી-પડધી તૈયારી પણ કરી દીધી છે પણ આ સંવાદ ગૃહસ્થજીવનની મીઠાશ છે!) એ મીઠાશ પ્રસરી ચૂકી છે અમારા ‘નાનકા’માં પણ – મમ્મી જો એને પૂછે કે શું ખાવું છે તો રોકડો જવાબ મળે છે – “ખીચડી”!

આજે સવારે થયેલ એક અનુભવ મેં મારા અંગ્રેજી blog પર વર્ણવ્યો છે.

રોજબરોજની ઘટનાઓ વચ્ચેથી આપણે  સડસડાટ પસાર થઇ જઈએ છીએ, બસની બારીમાંથી ચકિત નયને વહેતા ઝાડવાઓ અને ખેતરોને નિહાળવાની બાળસહજ વૃત્તિના આભાવે!

આજે સવારે એ lift ના દરવાજા બે વાર ખુલ્યા પણ કોઈએ પ્રવેશ કર્યો નહિ કારણ કે તેની ઉપર કોઈએ એક કાગળ લગાવેલ હતો – OUT OF ORDER (lift કામ કરતી નથી, બગડેલ છે!)

ત્રીજી વાર જયારે ફરી કોઈકે button દબાવ્યું અને એની એ જ liftએ ફરી દરવાજા ખોલ્યા ત્યારે મેં chance લેવાનું પસંદ કર્યું અને પછી બધાએ સાહસ કર્યું, અને સૌ-સૌની જગ્યાએ પહોંચ્યા! મને થયું કે આપણા જીવનમાં કેટલા નિર્ણયો આપણે એવા માણસોનું કહ્યું માનીને લેતા હોઈએ છીએ કે જેમને આપણી કઈ પડી નથી હોતી, જેમને આપણે કદી જોયા પણ નથી હોતા!

આખી વાત અંગ્રેજીમાં અહી વાંચો.